Bo czasem musi być sentymentalnie

Jak często wspominasz stare, dobre czasy? Osobiście bardzo często wracam do tamtych wspomnień, sprzed lat. Boże ale stara muszę być, że piszę w ten sposób, czyż nie? Będąc dzieckiem z zapartym tchem słuchałam wszystkich opowieści moich rodziców, w szczególności taty. Jakże był szczęśliwy opowiadając mi swoje przygody, był taki podekscytowany jakby na nowo przeżywał te chwile, gdy postanowił z dnia na dzień zostać kowbojem i czmychnął z domu na całe dwa dni. Swoją drogą nie chcę sobie nawet wyobrażać przez co wówczas babcia Antonina przechodziła. 

Będąc dzieckiem nie mogłam pojąc dlaczego wspomnienia wprawiają go w taką euforię. Nie umiałam tego pojąć do momentu, aż sama tego doświadczyłam.

Bardzo dobrze wspominam okres gdy mieszkałam jeszcze w wielkiej płycie, spędziłam tam 12 lat swojego życia. Był to chyba jeden z tych etapów, który był zupełnie beztroski i zarazem tak obcy dla współczesnych dzieci i młodzieży. Szalone lata 90, era tamagotchi, gumy i skakanki, najlepiej trzech związanych ze sobą do gry w zegar i inne cuda. Era zabaw na dworze od rana do późnego wieczora i proszenia mamy by zamiast przyjść na obiad rzuciła kanapkę przez okno by nie tracić czasu, era gry w klasy i ozdabiania w tym celu plasteliną nakrętek od słoików.

Ostatnio moje życie pędzi jak szalone, a ja mam wrażenie, że jeszcze chwila i wypadnę z tego szalonego kołowrotka. Przybyło mi więcej spraw i obowiązków, a doba jest niestety ciągle za mała abym mogła ogarnąć to wszystko. Julia rozpoczęła naukę w szkole muzycznej, może to nie są jej wymarzone skrzypce, a klarnet lecz ten nowy świat pochłonął ją bez reszty. Nie masz pojęcia jak ogromnie mnie to cieszy jednak jakby nie było są to nowe obowiązki nie tylko dla niej, ale również dla nas. Pędzimy ostatnio jak szaleni, szkoła, lekcje, szkoła, nauka gdzieś między tym jest Szymon, dom, ten cholerny taras za który nie mamy czasu się wziąć (a patrząc na pogodę jest to teraz nierealne) i ta sterta prasowania, która ciągle mnie nawołuje.

Może to banalne ale przez ten pośpiech może nie tyle zapominamy co czasem nie mamy najzwyczajniej siły na to co jest w życiu najważniejsze. Od dawna powtarzam sobie, że życie możemy przeżyć tylko raz i nie chcę kiedyś żałować nie spełnionych marzeń, nie wykorzystanych chwil, straconego czasu na konflikty czy spięcia. Staram się nauczyć zwalniać swoje życie, odkładać komórkę, nie sprawdzać maila czy facebooka. A gdy już mi się to udaje najmniejsza rzecz, promień słońca, delikatny powiew wiatru, znajomy lecz dawno zapomniany zapach potrafią przywołać fantastyczne wspomnienia, które z zapartym tchem opowiadam swoim dzieciom. I wiesz co? Opowiadanie o moim dzieciństwie, przygodach i dawnych przyjaciołach sprawia mi ogromną radość, zupełnie jakbym przeżywała to wszystko od nowa, zupełnie tak samo jak mój tata przed laty. Najlepszym momentem do wspominek jest seans rodzinnych zdjęć, Julia z Szymonem uwielbiają oglądać zdjęcia z ich wczesnego dzieciństwa, wspólnych wypraw czy tych o wiele starszych z okresu dzieciństwa mojego i męża. Dzieci tak naprawdę dążą podświadomie lub nie do poznania swoich rodziców, jak żyli, jacy byli. Zdjęcia i wspominki to dobre zastępstwo dla telewizji czy komórki, to dobry odstresowywacz po całym dniu w pracy, korkach w drodze do domu.
I w tym wszystkim nie chodzi o to aby żyć przeszłością, ale czasem dobrze jest się na chwilę zatrzymać i pożyć z rodziną, a nie obok niej, po razem powspominać.